Kembali Ke Kampung Semule

Saye sudah lupe bilekah kali terakhir saye menaiki kerete api. rasenye pade tahun 2003 yang lalu, selepas pulang daripade bemalam di rumah rakan. mungkin 2002, semase bersekolah di segamat dulu. tapi perjalanan dengan kereta api yang dulu memang pendek, sependek satu jam. kali ini, perjalanan dari kuala lumpur ke kluang memang jauh, sejauh empat jam.

sengaje saye memileh kerete api, sebab merase bosan dengan bas. asyik2 bas. lagipun dalam kerete api ade kantin, dalam bas takde. tapi saye pesan maggi hot cup aje.

bercakap pasal kerete api, pernah saye kehilangan kawan sebab kerete api, tahun 2001.
bukan hilang sebab putus kawan, tapi sebab kematian. kawan saye keluarkan kepale die mase dalam kerete api, pastu hilang tibe2. darah memercik, kawan2 yang lain terkejut, dinding basah disimbah darah, kecoh sekejap sebab die hilang tibe2. orang jumpe mayat die tergantung kat jambatan, dompet, kasut sebelah dah jatuh dalam sungai, kalau die jatuh sekali makin bertambah keje. kepale die pesek sebelah sebab terhantuk tiang jambatan.

esoknye kitorang pegi melawat. naik bas sekolah.
....

lupekan kesah sedih ni, sekarangkan musim durian. musim durian kite kene bergembire dengan rezeki yang Tuhan turunkan. kite bercerite pulak pasal saye makan durian hari2 sebab nenek saye ade kebun durian yang dekat dengan rumah.

semalam saye makan sebiji, adelah lebeh kurang 14 ulas. kelmarin pun sebiji. memang puas makan sebijik sorang2, walaupun perut kenyang, tapi nanti sendawe memanjang. kalau bau chanel no.5 takpe jugak.
so kalau makan durian, jangan lupe berus gigi, gusi, lelangit dan pipi ye. tangan pun same.

mak saye masak durian santan, makan ngan pulut. saye kalau buah durian memang saye makan, tapi bile dah dikreatifkan, memang saye tak makan. kecualilah kalau takde makanan lain kat rumah, memang terpakse makan. malam tu saye makan ayam goreng yang mak saye goreng kelmarin.

sekarang pun musim manggis kan. tapi pokok manggis depan rumah saye dah tak berbuah. memang dah lame tak berbuah, sudah over expired kemungkinan. ataupun kesunyian. semenjak saye naik sekolah menengah, seingat saye memang saye takde panjat pokok manggis depan rumah tu. mase kecik2 memang selalu, depan rumah saye itulah taman permainan. tapi sekarang sudah tue, nak mendongak pun dah sengal2.
kasihan si pokok manggis depan rumah, ditinggal orang tak ditegur sape. tau tak pokok pun ade perasaan ? saye akan cube bertegur sape ngan si pokok manggis depan rumah tu nanti. moge2 nanti adelah usehenye untok berbuah.

saye kene berkerje esok.. dah lame bercuti, memang terase malas nak bekerje.